رافائل نادال: از فوتبال بیشتر از تنیس لذت می بردم - مجله سایه

به گزارش رافائل نادال در برنامه ای مستند به نام خانه ام برای شما، در مورد زندگی خود در جهانی تنیس و خارج از آن صحبت های متفاوتی را مطرح کرده است. نفر دوم تنیس مردان جهان از مسائل جسمی که بعد از دوران قرنطینه ناشی از کرونا، به سراغش آمد حرف زده و البته از بسیاری از مسائل دیگر.

سختی بعد از کرونا

توقفی که بابت قرنطینه در کارم ایجاد شد، برای بهبود زانوهایم خوب بود اما برای بقیه قسمت های پا و همچنین بدنم اصلاً خوب نبود. پاهایم ضعیف شدند و من مجبور شدم سه ماه لعنتی را به بارسلونا بروم و آنجا خودم را تقویت کنم. می خواستم تمرین کنم اما نمی توانستم تکان بخورم. البته خیلی وقت است فراموش کرده ام که بازی کردن بدون درد چه حسی دارد.

گفتند نمی توانی

در سال 2005 چند دکتر به من گفتند که دیگر نمی توانم در بالاترین سطح بازی کنم اما دکتر ماکیراس در آن مقطع من را ناامید نکرد و راه حلی ارائه داد که بتوانم با پوشیدن کفش های طبی خاصی که در پورتلند تولید می شد، بتوانم دردی که در پایم بود را درمان کنم. می گفتند فقط تا 26 سالگی می توانم بازی کنم اما من این چالش را پشت سر گذاشتم.

فینال اوپن فرانسه

بهترین بازی خودم را درست در روزی که به آن نیاز داشتم، انجام دادم. بدون شک فینال ماه پیش مقابل جوکوویچ یکی از بهترین فینال هایی بود که تا حالا بازی کرده ام. شرایط بیشتر به نفع جوکوویچ بود و خیلی ها او را مدعی اصلی قهرمانی و برنده شدن می دانستند اما همه چیز تغییر کرد و در شرایطی که کسی انتظارش را نداشت ورق برگشت.

تنیس

گاهی اوقات از بازی کردن لذت می برم و گاهی هم از بازی خودم لذت نمی برم و برایم سخت است. آنچه دوست دارم این است که رقابت کنم و اگر درد نداشته باشم لذت این کار برایم زیاد می شود. تنیس شغل من است اما واقعیت این است که در حال حاضر نسبت به 11 سال پیش از تمرین کردن بیشتر لذت می برم. هر روز سخت تمرین می کنم و بدون نگرانی به خانه می روم.

عمو تونی

اگر من الان بازیکن تنیس هستم، به خاطر وجود عمویم تونی نادال است. چون من خودم از فوتبال که با دوستانم بازی می کردم خیلی بیشتر لذت می بردم. در حقیقت خیلی بیشتر از تنیس، به بازی فوتبال می پرداختم. عمویم از زمانی که هفت ساله بودم خیلی جدی با من تمرین کرد تا بتوانم تبدیل به یک بازیکن حرفه ای شوم، او خیلی جدی بود و به همین دلیل من نتوانستم هیچ راه دیگری جز تنیس حرفه ای را در پیش بگیرم و به جایی رسیدم که الان هستم. جلسات تمرینی خیلی فشرده بود. عمو تونی در تمرینات هم از لحاظ بدنی و هم از لحاظ احساسی من را تحت فشار قرار می داد تا بتوانم پیشرفت کنم. گاهی زیادی عرصه را تنگ می کرد.