آنالیز بالگرد میل V-12، پروژه ناموفق شوروی - مجله سایه

به گزارش خبرنگاران به نقل از گانز مانیتور، میل V-12 (با اسم ناتو Homer) از جمله بالگردهای نظامی توسعه یافته در دوران اتحاد جماهیر شوروی به شمار می رود که طی دهه 1960 معرفی گردید. طبق برنامه ریزی های اجرا شده قرار بود از این بالگردهای عظیم برای حمل و نقل موشک استفاده گردد. در واقع مقامات شوروی امیدوار بودند که با توسعه میل V-12 بتوانند از فعالیت سرویس اطلاعاتی آمریکا جلوگیری نمایند. آنها از این موضوع واهمه داشتند پایگاه های موشکی هسته ای روسیه به آسانی توسط نیروهای دشمن ردیابی و کشف شوند.

جزئیات طراحی و ساخت میل V-12

در ابتدا به نظر می رسید که عظیمترین بالگرد نظامی ساخته شده پیروزی خارق العاده ای در تمام طول تاریخ باشد، اما در عمل چیزی بیش از یک شکست ساده نبود. از این رو V-12 هیچگاه نتوانست با پیروزیت ماموریت خود مبنی بر نقل و انتقال موشک های بالستیک قاره پیما (به اختصار ICBMs) به مقصد مشخص شده را انجام دهد. در همین زمان بالگردهای نظامی سایز جت نیز آماده شده بودند و بدین ترتیب محصول غول پیکر روس ها هرگز به خط فراوری انبوه خود نرسید.

طبق اطلاعات به دست آمده از منابع مختلف، شوروی در آن موقع مجهز به یک شبکه ریلی تحت توسعه بود. آنها همچنین در اواخر دهه 1950 و 1960 زنجیره ای از پایگاه های موشکی هسته ای را افتتاح نموده بودند. از آن جایی که این دو پروژه با یکدیگر همزمان شده بودند، شناسایی پایگاه های جدید توسط نیروهای دشمن به یاری شبکه ریلی که البته برای پشتیبانی از آنها ساخته شده بود با سهولت هرچه تمام تر انجام می شد و به گفته متخصصین این موضوع نقطه ضعفی عظیم برای شوروی به شمار می رفت.

در سال 1959 طراحان نظامی اتجاد جماهیر شوروی یک بالگرد جدید فوق سنگین را پیشنهاد دادند که می توانست موشک های هسته ای را به پایگاه هایی که از نظر جغرافیایی دسترسی دشواری داشتند انتقال دهد. این ایده آنها را از شر شناسایی توسط هواپیماهای جاسوسی آمریکا به خصوص لاکهید U-2 در امان نگه می داشت. در ادامه رهبران شوروی در سال 1962 به پروژه نام برده چراغ سبز نشان دادند و در نهایت این بالگرد اولین پرواز آزمایشی پیروز خود را در سال 1968 به سر انجام رساند.

هرچند V-12 نخستین بالگرد با تکنولوژی روتور دوقلو نبود، اما به احتمال زیاد اولین بالگردی محسوب می شد که از سیستم روتور ساید بای ساید بهره می برد. این نمونه نه تنها طول بیشتری از بوئینگ 737 داشت و می توانست تعداد مسافران بالاتری را هم جا به جا کند، بلکه از روتورها و موتورهای دو بالگرد کوچکتر میل Mi-6 نیز برای دستیابی به ظرفیت لیفت دو برابری استفاده می کرد.

با توجه به اطلاعات انتشار یافته، بالگرد مورد بحث می توانست 196 مسافر و یا حداکثر 39916 کیلوگرم بار را به همراه خود حمل کند. محفظه مخصوص محموله معادل 28.4 متر طول و 4.3 متر عرض داشت. این ابعاد اجازه می داد که V-12 بتواند به راحتی اتوبوس های شهری را در خود جای دهد. در مجموع بالگرد فوق سنگین شوروی به اندازه ای عظیم بود که 6 خدمه از جمله برق کار منحصر به فرد خود را در اختیار داشت.

بالگرد V-12 اولین بار به طور رسمی در نمایشگاه هوایی پاریس در سال 1971 رونمایی شد. گفتنی است که در آن موقع همه جهان نگران تغییر کاربری این بالگرد به عنوان یک ایرلیفت تاکتیکی با قابلیت حمل وسایل نقلیه زرهی بودند. این در حالی است که در واقعیت امر V-12 در مسیری رو به افول قرار داشت و در نهایت روس ها تنها پیروز به ساخت دو فروند از این بالگرد شدند.

اما دلیل این موضوع چیست و چه اتفاقی برای V-12 افتاد؟

قابلیت مانور پایین، افزایش توان ماهواره های جاسوسی آمریکا، کاهش وزن موشک های بالستیک و امکان جابجایی راحت تر با کامیون، هزینه بالای فراوری و نگهداری بالگرد در مقایسه با یک کامیون ساده و … در نهایت یک پروژه ناکارامد را پیش روی روس ها قرار داد.

مشخصات میل V-12

- نوع: بالگرد لیفت سنگین

- فراوری نماینده: کارخانه هلیکوپترسازی مسکو میل

- نخستین پرواز: سال 1967 (ناپیروز) و سال 1968 (پیروز)

- شرایط: آزمایش پروتوتایپ ها، متوقف شده

- اپراتور اولیه: اتحاد جماهیر شوروی

- تعداد ساخته شده: 2 فروند

- خدمه: 6 نفر (خلبان، یاری خلبان، مهندس پرواز، مهندس الکترونیک، هدایتگر و اپراتور رادیویی)

- ظرفیت: 196 مسافر حداکثر معادل 40000 کیلوگرم

- طول: 37 متر

- عرض بال: 67 متر

- ارتفاع: 12.5 متر

- وزن خالی: 69100 کیلوگرم

- بیشینه وزن برخاست: 105000 کیلوگرم

- موتور هواگرد: 4 موتور توربوشفت Soloviev D-25

- حداکثر سرعت: 260 کیلومتر بر ساعت

- برد: 500 کیلومتر

- سقف پرواز: 3500 متر